Запишано од Панјот Гиноски (1842-1886); објавено 1899г.
Кукавицата је пролетно пиле. Таја пролети идет коде нас, одкако ќа се разубавит времето. Нејзиното пеење дење је жалосно - јадно, печаљно, нашите жени мијачки го имает за лошо - кобно. Затеа во најпрвото чувување неќет, да го чует немиени и на гладно срце, да не и разбиет. Разбивањето тоест чујувањето пилето на гладно срце. Жените го имает за лошо предскажније пилево - кобење на нечиа смрт, која имат да битет таја година, нему, што го разбило или на некој негов свој, за кого имат да жалит, да плачет и да кукакт како кукавица. И по таја причина, таја жена, што го чула не на гладно срце, се ослободуват од тој страф од разбивањето. А таја што ја разбило пилето, верувајќи по старо бабинско устно предање разбивњето пилево остануват брижна и невесеља. Кукавица не ја викает токо пиле, и нејзиното кукање не го викает кукање токо работање.
По таја пручина пролети, одкако ќа заработат пилето, ката-утро дур да го чует, станувајќи рано од постеља, најпрво се измивает со вода, а потеја, коснувает по една трошка лебец, да не и разбиет пилето. Тије жените од страф, да не ја наљутит кукавицата и да не и проколнет, не ја викает кукавица токо пиле. И велит разговорно:
 |
| фрагмент од записот на Гиноски |
Ал работаше пилено!?
- Работаше, дури по гората ја разлеваше! Аљ го чуфте!?
- Го чуфме! За многугодини!!! Да би го слушнале!
Оваке се прашает и одговарает помеѓу себе, тие што одит на рашеток да го слушает пилето, и тие, што се враќает од рашеток.
обработил Мојсо Б. Поповски
Поврзани статии▪адети и верувања кај Мијаците •
